تعقیب نماز مغرب منقول از مصباح متهجد

 بعد از تسبیح زهراء علیها السلام مى‏گوئى

اِنَ‏اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى‏النَّبِىِّ، یا اَیُّهَاالَّذینَ امَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیماً، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِىِّ، وَ عَلى‏ ذُرِّیَّتِهِ وَ عَلى‏ اَهْلِ بَیْتِهِ،

پس مى‏گوئى هفت مرتبه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ،

و سه مرتبه

اَلْحَمْدُ للَّهِ الَّذى‏ یَفْعَلُ ما یَشآءُ وَ لا یَفْعَلُ‏ما یَشآءُ غَیْرُهُ.

پس مى‏گوئى

سُبْحانَکَ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، اغْفِرْ لى‏ ذُنُوبى‏ کُلَّها جَمیعاً، فَاِنَّهُ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ کُلَّها جَمیعاً اِلاَّ اَنْتَ.

پس نافله مغرب را بجا مى‏آورى و آن چهار رکعت ‏است به دو سلام و تکلّم مکن ما بین آنها و شیخ فرموده روایت شده‏که‏دررکعت‏ اوّل ‏سوره‏ قُلْ یا اَیُّهَا الْکافِرُونَ‏ بخوانندو در رکعت دوّم  قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ و در دو رکعت دیگر هر چه خواسته‏ باشند و روایت شده که حضرت امام على‏النقى‏علیه السلام در رکعت ‏سوّم سوره ‏حمد و اوّل سوره حدید مى‏خواند تا وَهُوَ عَلیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ و در رکعت چهارم حمد مى‏خواند و آخر سوره حشر یعنى از لَوْ اَنْزَلْنا هذَا الْقُرانَ تا آخر سوره و مستحبّ است که بخوانند درسجده آخر نوافل در هرشب و خصوصاً در شب جمعه هفت مرتبه:

اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَسْئَلُکَ بِوَجْهِکَ الْکَریمِ، وَ اِسْمِکَ الْعَظیمِ، وَ مُلْکِکَ الْقَدیمِ، اَنْ‏ تُصَلِّىَ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اَنْ تَغْفِرَ لى‏ ذَنْبِىَ الْعَظیمَ، اِنَّهُ لایَغْفِرُ الْعَظیمَ اِلَّا الْعَظیمُ.

و چون از نافله فارغ‏ شدى پس هر چه مى‏خواهى تعقیب مى‏خوانى و مى‏گوئى ده مرتبه:

ما شآءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ، اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ

پس مى‏گوئى

اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَسْئَلُکَ مُوجِباتِ رَحْمَتِکَ، وَ عَزآئِمَ مَغْفِرَتِکَ، وَ النَّجاةَ مِنَ النَّارِ وَ مِنْ کُلِّ بِلِیَّةٍ، وَالْفَوْزَ بِالْجَنَّةِ وَ الرِّضْوانِ فى‏ دارِ السَّلامِ، وَجِوارِ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَ آلِهِ اَلسَّلامُ، اَللّهُمَ ما بِنا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْکَ، لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، اَسْتَغْفِرُکَ وَ اَتُوبُ اِلَیْکَ.

و مى‏خوانى ما بین نماز مغرب و عشاء نماز غفیله را و آن دو رکعت است در رکعت اوّل بعد از حمد مى‏خوانى:

 وَذَاالنُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ اَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ، فَنادى‏ فِى الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلهَ‏ اِلاَّ اَنْتَ، سُبْحانَکَ اِنّى‏ کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ، وَ کَذلِکَ نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ.

و در رکعت دوّم بعد از حمد مى‏خوانى:

 وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ‏ لایَعْلَمُها اِلاَّ هُوَ، وَ یَعْلَمُ ما فِى الْبَّرِ وَ الْبَحْرِ، وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ اِلاَّ یَعْلَمُها، وَ لا حَبَّةٍ فى‏ ظُلُماتِ الْاَرْضِ، وَ لا رَطْبٍ وَ لایابِسٍ اِلاَّ فِى کِتابٍ مُبینٍ.

پس‏ دستها را به‏قنوت برمى‏دارى ومى‏گوئى:

 اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَسْئَلُکَ بِمَفاتِحِ الْغَیْبِ الَّتى‏ لایَعْلَمُها اِلاَّ اَنْتَ، اَنْ تُصَلِّىَ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اَنْ تَفْعَلَ بى‏ کَذا وَ کَذا. بجاى این کلمه‏ حاجت ذکر مى‏کنى پس مى‏گوئى

اَللّهُمَّ اَنْتَ وَلِىُّ نِعْمَتى‏، وَ الْقادِرُ عَلى‏ طَلِبَتى‏، تَعْلَمُ حاجَتى‏، فَاَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ عَلَیْهِ، وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ لَمَّا قَضَیْتَها لى‏

حاجت خود را مى‏طلبى که روایت شده که هر که این نماز را بجا آورد و حاجت خود را بخواهد حق تعالى به او عطا فرماید آنچه را که خواهد